Een uitspraak in de roos
“Ik ga wel een keer met papa shoppen. Jij hebt het toch veel te druk met alle chemo’s.” AU, DAT DOET ZEER! Een mopperende dochter zit achter in de auto, toen ik deze uitspraak van haar kreeg. Ik wist even niet hoe te reageren. Ik voelde boosheid, verdriet, frustratie en begrip door elkaar. Dat kan dus blijkbaar ook.
Schuldig
Waarom raakte het me zo? Het was precies de vinger op de zere plek. De afgelopen weken heb ik behoorlijk gekampt met schuldgevoelens. Is het reëel? Welnee! Is het vreemd? Nee, dat ook niet. Het is allemaal heel verklaarbaar.
Zo maar, wat voorbeelden:
Schuldgevoel richting mijn man, dat hij zoveel moet opvangen in het gezin. Dat mijn ziekte hem verdriet doet. Dat hij zo vreselijk zijn best doet en ik soms gewoon echt niet aardig en leuk ben naar hem. (Iets met afreageren tegen je meest dierbaren...)
Schuldgevoel richting mijn kinderen. Dat ik er niet volledig voor hen kan zijn. Dat mijn ziekte ze bang maakt en ze op deze jonge leeftijd hiermee geconfronteerd worden.
Schuldgevoel richting mijn ouders en schoonouders. Dat mijn ziekte ook voor hen een zorg en verdriet is. En dan nog alle extra opvang voor onze kinderen.
Schuldgevoel richting mijn zus, waarvoor eigenlijk hetzelfde geldt als voor mijn ouders.
Schuldgevoel richting mijn verdere familie en mijn vriendinnen. Dat ze zich zorgen maken om mij. Dat ik er minder voor hen kan zijn nu, dan zij voor mij doen.
Er uit stappen
De lijst is nog veel langer. Ik heb het helemaal uitgeschreven. Het opschrijven van deze gevoelens helpt me om het met meer afstand te bekijken en het makkelijker los te kunnen laten. Erover piekeren is wat op de loer ligt, als je het in je hoofd laat zitten. En waar schuldgevoelens niet erg helpend zijn, is piekeren erover dat al helemaal niet.
Aan de slag ermee
Ik ben met deze lijst aan de slag gegaan. Ik ben gaan kijken wat er onder dat zogenaamde schuldgevoel zit. Want feitelijk bestaat schuldgevoel niet. Je kunt schuldgevoel an sich niet voelen. Wat je voelt is machteloosheid, onzekerheid, angst of spanning. En dat is dus ook precies wat ik hierin ervaar. Gevoelens die ik er in eerste instantie laat zijn. Niet wegdrukken, maar echt voelen.
Later heb ik er vergevingsoefeningen op gedaan net zolang tot het lichter is gaan voelen, van een zware energie naar een lichte energie. Dit blijf ik doen net zolang als nodig is. En de uitspraak van mijn dochter liet me zien, dat ik dit soms mag blijven doen.
Eind goed, al goed
Overigens hebben dochterlief en ik het al vrij snel goed uit kunnen praten, afspraken kunnen maken en elkaar een hele dikke knuffel gegeven.
Pak het aan
Iedereen heeft weleens te maken met schuldgevoelens. Schrijf ze eens op. Onderzoek wat er onder zit. Durf dit echt te voelen en vergeef jezelf vervolgens. Makkelijker gezegd, dan gedaan misschien. Maar doe het alsjeblieft. Je zal zien, dat het je helpt.