Slapeloze nacht
Het is nacht en pikdonker. Ik lig te luisteren naar de regen die op het tentdoek spettert en ik kan niet slapen. De enthousiaste slaapgeluiden van verschillende campinggasten hoor ik om me heen. Wat kan snurken toch op veel manieren klinken. Er zou een muziekstuk van gemaakt moeten worden, misschien klinkt het dan toch aangenamer. Nu merk ik dat het me irriteert. Ik WIL slapen. Nee, ik MOET slapen, want anders ben ik morgen een wrak en ik voel me al supermoe. De 3e chemokuur heeft er flink ingehakt.
Even weg
We zijn last minute een weekje gaan kamperen op een camping vlakbij. Zo zijn we er toch even tussenuit, ervaren we toch nog het vakantiegevoel. Vooral de kinderen vinden een andere omgeving erg fijn. Het paste precies tussen 2 kuren in, ook heel fijn.
Wat dacht ik wel?
Alleen die eerste nacht, die is dus niet heel fijn. Ik merk dat het een enorme drukte is in mijn hoofd. Allerlei gedachten passeren. Gedachten over het moeten slapen en ook verwijten naar mezelf. “Ik lijk wel gek om te gaan kamperen, terwijl ik chemo’s heb. Hoe kom ik erbij?! Zie je nu wel? Nu lig ik hier op een luchtbed in een vouwwagen te balen. Was ik maar thuis!”
Vechten
Je raadt het al. Geslapen heb ik niet meer en de volgende dag voelde ik me niet veel beter. Tot het ineens tot me doordringt wat ik aan het doen ben. Die negatieve gedachten… ze mogen er best zijn, maar ze gaan me niet helpen. Integendeel, ik ga er me niet beter van voelen. Het is een reactie vanuit vechten. Vechten tegen de situatie en aanvallen in de vorm van verwijten naar mezelf.
Accepteren
O jee, ik ontdek een patroon. Altijd maar knokken, vechten, strijden voor alles. Dat kan heel mooi zijn en zeker ook heel krachtig. Toch is er een belangrijk stukje wat ik makkelijk vergeet en dat is acceptatie. Accepteren van de situatie zoals die is, omdat het goed is zoals het is (al lijkt dat soms echt niet zo). En dan vanuit liefdevolle acceptatie kijken naar wat er allemaal nog meer mogelijk is. Dan ontstaat er rust en nieuwe ruimte. Ook nu was dit weer mijn ervaring.
Mogelijkheden
Ik accepteerde dat ik me niet goed voelde. Ik liet het toe en vroeg mezelf wat ik nodig had. Fysieke rust was het antwoord. Ik heb die ruimte genomen en ben naar bed gegaan (met oordoppen en een slaaptabletje deze keer ;-) ). Ik heb fantastisch geslapen en voelde me de dag erna al een stuk beter. Zo is het iedere dag op de camping beter gegaan. Ik heb iedere dag bewust ruimte genomen om te accepteren wat er was, hoe ik me voelde en per moment bekeken wat er mogelijk was.
Eind goed, al goed
En weet je… ik heb ervan genoten. En ik niet alleen, mijn hele gezin heeft ervan genoten. Ik lag in bed en dacht: “Het is te gek om te kamperen terwijl ik chemo’s heb. Goed idee, zeg! Zie je wel? Ik lig op een luchtbed in een vouwwagen en heb mijn man en kinderen heel dicht bij me. Ik ben thuis!”