“Je kunt je geen mooiere scan wensen.”
Dit waren de woorden van mijn arts afgelopen vrijdag.
Mijn werkelijkheid, 1-0
Enkele dagen ervoor had ik een tussentijdse scan laten maken om te zien of de chemokuren goed aanslaan. Mijn borstkas gaf geen aangedane klieren meer aan en ook onder mijn oksel was dit het geval, op een klier na die naar alle verwachting littekenweefsel is en geen activiteit vertoont. Mooi, dacht ik, dit is waar ik me al maanden op afstem. Ik affirmeerde en visualiseerde. Precies wat ik voor me zag. Precies zoals het al voor mij was, mijn werkelijkheid. Bianca – Hodgkin: 1 – 0!
Blijdschap?
En toch voel ik nog altijd geen echte blijdschap. Ik heb niet staan springen en juichen. Ja, ik ben echt wel opgelucht. Ja, ik heb de bevestiging gekregen dat mijn gevoel goed zat, heel fijn. De afgelopen dagen heeft dit me erg beziggehouden. Waarom ben ik niet blij? Is dat niet absurd? Mensen in mijn omgeving zijn heel blij voor me en feliciteren me met het nieuws. Is het niet ondankbaar van mij?
Dankbaar
Nee, ik voel wel echte dankbaarheid en besef dat dankbaarheid veel dieper gaat dan ‘heppie de peppie’ rondhuppelen. Ik ben dankbaar voor de kansen die ik heb. Ik ben dankbaar voor de inzichten en levenslessen die ik krijg door deze ziekte. Ik ben dankbaar dat ik helemaal genees. Ik ben dankbaar voor mijn lichaam en de mogelijkheden die het heeft. Ik ben dankbaar voor iedereen in mijn omgeving die op wat voor manier dan ook een bijdrage levert aan het hele proces.
Heftig proces
Een proces, dat is het, een enorm heftig proces. Een fysieke en mentale aanslag. Ik voel dat de chemokuren aan het opstapelen zijn. Mijn lichaam is moe en mijn hoofd wil vaak meer dan mijn lichaam nu aankan. Ik vind dat erg frustrerend, wil graag vooruit. 2 Vriendinnen gaven me onlangs hierop terug, dat het tijd wordt om stil te zijn, echt rust te pakken. Ik wist direct dat ze gelijk hadden. Man, zelfs nu ik ziek ben, wil ik nog bewijzen dat ik het allemaal wel kan! Die bewijsdrang mag ook wel opgeruimd worden door de chemo. ;-)
Keuzes
Zoals ik al zei, een heftig proces. Een proces waar ik voorlopig nog niet klaar mee ben. Mijn arts wil het behandelplan niet aanpassen en ik begrijp haar redenatie. De chemo’s die volgen moeten de kans op terugkeer minimaliseren. Dat ik het begrijp, wil nog niet zeggen dat het voor mij oké is. Mijn gevoel zegt totaal wat anders. Ik heb gisteren de 7e chemobehandeling gehad van de 12 in totaal. Mijn gevoel zegt dat 10 behandelingen meer dan genoeg is, dat het overbehandeling is. Het is mijn lichaam en uiteindelijk ligt de beslissing dus bij mij. Ik ga me er maar goed op afstemmen dat ik de juiste antwoorden op het juiste moment krijg en daarmee de beste keuze mogelijk kan maken.
Kwetsbaarheid is ook kracht
Ik heb getwijfeld of ik dit verhaal wel kon delen, mezelf zo kwetsbaar opstellen. Angst voor oordelen, onbegrip en ongevraagde, goedbedoelde adviezen. Toch heb ik besloten om het juist wel te doen. Ik sta voor “Krachtig met Kanker” en daar hoort ook de kwetsbaarheid en het eerlijke verhaal bij. Je kwetsbaarheid of je zwakte is ook een stuk van je kracht. Ik wil je dan ook aanmoedigen je kwetsbaarheid te delen met wie je wil. Laat mijn verhaal een inspiratie voor je zijn. Ik weet wat ik mag doen en vooral ook wat ik niet meer hoef te doen. Jij ook?