Inmiddels is het volop herfst en is het ook al weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven.

Ik heb er wel regelmatig aan gedacht hoor, maar ik kwam er niet toe. Ook bij mij is de herfst ingetreden. Ik verlies niet mijn blaadjes, maar mijn haren. ;-) Zoveel dat ik niet meer zonder pruik of mutsje naar buiten ga. En weet je; het is oké!
Vorige week deed ik een ontdekking. Ik zag dat mijn ziekteproces precies de seizoenen volgt. Van lente naar zomer naar herfst en straks volgt uiteraard de winter. Is het toeval? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het een heel mooi en leerzaam proces vind en dat ik het bijzonder vind dat het zo synchroon loopt. Het geeft me in ieder geval genoeg inspiratie en stof voor het boek wat ik altijd al wilde schrijven, maar niet goed wist hoe en wat. Nu dus wel.
Terug naar de herfst. Het seizoen van loslaten, naar binnen keren en voelen wat nieuwe zaden zijn voor het voorjaar. Dat is ook precies wat er nu gebeurt en wat ik ervaar. Ik ben naar binnen gekeerd. Ben steeds meer op mezelf. Alleen zijn is dan wat ik wil en wat ik nodig heb. De enorme vermoeidheid door de chemo helpt hier duidelijk aan mee. Het zorgt ervoor dat ik de rust en tijd wel moet nemen om naar binnen te keren. Het gaat als vanzelf.
Het naar binnen keren heeft me laten zien dat ik mag loslaten, weerstanden loslaten bijvoorbeeld. De weerstand die ik had tegen het laatste deel van mijn behandeling, de laatste chemokuren die gepland staan. Ik had daar mijn twijfels over. Nu weet ik dat het goed is. De weerstand die ik had tegen het dragen van een pruik. Ik wilde daar niet aan. Nu ben ik er heel gelukkig mee. Zo zijn er nog veel meer weerstanden, patronen en gedachten die stap voor stap vaarwel gezegd worden.
Zo heb ik ook mijn bedrijf BalansMama inmiddels helemaal losgelaten. Het past niet meer bij me. Het was best een stap om het daadwerkelijk te stoppen, maar nu weet ik dat ik niet anders meer kan. Ik moet mijn hart volgen en dat ligt niet meer daar. Ondertussen zijn er mooie zaadjes aan het rijpen voor het volgende jaar. Zaadjes die er niets aan hebben als ik ze nu overhaast laat groeien en ga opkweken. Zaadjes die de tijd, liefde en aandacht verdienen, zodat ze later volledig kunnen opbloeien en iedereen hiervan kan genieten.
Misschien is dat wel de grootste les die ik leer in het hele proces. Niets forceren, niet alles in de hoogste versnelling willen doen en realiseren. Vanuit liefde kijken naar wat er nodig is en erop vertrouwen dat dat op het juiste moment en de juiste manier bij me komt. Precies zoals de natuur doet met de seizoenen.