Inmiddels is het bijna 2 weken geleden dat ik mijn laatste chemo kreeg.
Het voelt als veel langer geleden. Twee weken met ups en downs. Hierover schrijf ik in mijn dagboek. Zo ook vanmorgen toen ik in een koffietentje hier in het dorp genoot van mijn cappuccino. Ik zat nog vol met emotie na een ziekenhuisbezoekje ter controle, omdat ik nogal ongerust was. Een stuk van wat ik schreef wil ik graag met je delen.
Opluchting, dat is wat ik voel. Zojuist ben ik bij N. geweest om haar te laten kijken naar die vreemde bultjes in mijn decolleté. Ze heeft ook meteen mijn klieren gevoeld en deze waren nergens verdikt! Mijn huid is waarschijnlijk geïrriteerd van de chemo. Dit in combinatie met warmte geeft deze reactie. Fijn om te weten dat dit niet weer een symptoom is van Hodgkin, zoals dat eerder was.
Wel heb ik een enorme huilbui bij haar gehad en ook weer een inzicht. Ze vroeg me hoe het nu verder echt met me ging en ik kon alleen maar huilend zeggen: “Ik ben zó intens moe!”
Voor mijn gevoel is de laatste chemo al lang geleden, terwijl het morgen nog maar 2 weken is. Mijn lichaam heeft tijd nodig om te herstellen. Die tijd mag ik het geven. Voor ik ziek werd ging ik maar door en legde de lat hoog voor mezelf. Tijdens mijn behandelingen idem dito. Ik ging door, werd geleefd door alles wat met mijn kanker te maken had. Ik stond in de overlevingsstand. En nu….uit gewoonte zou ik zo weer doorgaan en mijn lichaam zegt STOP!
Door te stoppen komt er ruimte voor verwerking. Wat is er het afgelopen half jaar veel gebeurd! Mag ik dat alsjeblieft laten indalen? Ja, dat mag zeker. Laat ik me dat eens goed beseffen. Ik heb de rust en ruimte nodig om alles het ‘welbekende plekje te geven’ en langzaamaan weer een nieuw ritme te vinden.
Volgende week donderdag krijg ik de laatste PET-scan. Na de opluchting van vanmorgen heb ik er weer alle vertrouwen in dat deze scan een hele goed uitslag geeft.
Ook is het weer te me doorgedrongen dat ik absoluut niet faal als ik toegeef aan mijn vermoeidheid. Het doet niets af aan mijn kracht en ik doe het gewoon goed.
Wat een mooi proces is het eigenlijk als je van donkere gevoelens weer naar licht gaat. Het mag er allebei zijn. Het hoort er allemaal bij. Zonder donker geen licht en zonder licht geen donker.