Vandaag startte ik met de 6e week van het revalidatieprogramma.
Een programma van 12 weken in totaal. Een mooi moment voor reflectie, lijkt me.
Wat heeft het me tot nu toe gebracht? Mijn fysieke conditie gaat duidelijk vooruit. Ik ben nog lang niet op het niveau waar ik zou willen zijn, maar het is heel fijn en bemoedigend om te merken dat er vooruitgang in zit. Mijn energiebalans wordt steeds beter omdat ik er zoveel meer bij stil sta dan ooit tevoren. En last but not least ervaar ik echt veel meer rust, mentale rust.
Enkele weken geleden nam ik de beslissing om me voorlopig, zolang het goed blijft voelen, alleen te richten op revalideren, mijn gezin en, heel belangrijk, liefde voor mezelf. Werk, plannen uitwerken, mijn boek, ik heb het allemaal even ‘on hold’ gezet. Ik heb de belemmerende overtuigingen hierin aangepakt en de beslissing gemaakt. Wat een rust en wat een ruimte!
Het is niet zo dat ik niet meer schrijf, dat doe ik nog steeds. Het is immers allemaal materiaal wat ik weer kan gebruiken, maar de druk is er nu af.
Na mooie gesprekken met mijn coach en met vriendinnen, kreeg ik het prachtige inzicht, dat ik eerste aan mijn fundering mag werken. Een sterke basis creëren. Eigenlijk is het precies zoals het logo van Krachtig met Kanker laat zien. Kanker heeft mijn boom ruw uit de grond getrokken. De wortels van de boom moeten nu weer goed en stevig in de grond komen te staan. Wanneer de wortels weer goed houvast hebben is het op het juiste moment tijd om te gaan groeien en bloeien.
Ik ben nu dus hard (of hart ;-) ) aan het werk onder de grond om straks te kunnen staan als nooit tevoren. Ook onder de grond gaat het niet in een rechte lijn. Er wordt flink gekronkeld en worden steeds weer nieuwe wegen gezocht. Precies zoals het met herstellen gaat en ook precies zoals het in het hele leven gaat.