9 mei, een datum die ik nooit zal vergeten.
Het was de verjaardag van mijn opa, die helaas al vele jaren niet meer bij ons is, maar ik ieder jaar op deze dag extra aan terugdenk.
Inmiddels heeft 9 mei ook nog een andere lading gekregen. Het is de dag waarop mijn rollercoaster een jaar geleden startte. Beginnend met het ontdekken van een grote bult in mijn oksel, gevolgd door een reeks van onderzoeken met als diagnose lymfeklierkanker.
Het lijkt wel alsof het gisteren was, terwijl we nu dus al een jaar verder zijn. Of moet ik zeggen pás een jaar verder? Het is maar net hoe je het bekijkt.
Er is in dat jaar zoveel gebeurd. Veel heftige en confronterende dingen, maar gelukkig ook veel moois. En dat laatste is waar ik me op focus. Hiermee blijf ik wel ruimte geven aan zwaardere emoties en het verwerken van er gebeurd is. Maar het van hebben van kanker was voor mij echt niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb ook héél veel liefde gevoeld. Ik ben me enorm bewust geworden van wat voor mij het belangrijkst is. Ik weet nu wat een enorme kracht er in een mens zit. Er zijn vriendschappen ontstaan of nog hechter geworden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ik vooral voel, is dat je mag vertrouwen. The universe has your back.
Je krijgt datgene wat je nodig hebt, al is dat vaak niet hetgeen wat we willen of wat we denken dat nodig is.
Ik leer en mag nog veel meer leren los te laten. Ik zie de rode draad in mijn leven en hoe meer ik vasthoud aan controle des te heftiger worden de uitdagingen op mijn weg. Ook nu zit ik in een nieuwe achtbaan, waarover ik (nog) niet verder openbaar ga uitweiden, maar ik voel een diep vertrouwen en probeer verder los te laten. Mijn mantra: Ik laat los in liefde en vertrouwen. Het universum zorgt voor mij.
Ondertussen tel ik mijn zegeningen. Man, dat zijn er veel!
Dat is ook wat ik iedereen wil meegeven. Hoe uitzichtloos een situatie soms ook lijkt? Houd vertrouwen en tel je zegeningen! <3