Doe maar alsof je de tekst wel kent: Over zingen, spelen, struikelen en genieten

Soms voelt het leven een beetje stroef. Je hoofd zit vol, de dagen zijn grijs, en alles lijkt nét wat zwaarder te gaan dan je zou willen. Je probeert van alles op te lossen, maar het lukt gewoon niet. Herken je dat?

Een van de dingen die mij dan helpt is natuurlijk zingen. Niet omdat het al mijn problemen oplost, maar omdat ik er weer van ga voelen. Zingen brengt me uit mijn hoofd en terug in mijn lijf. Het laat mijn energie weer stromen, zelfs als ik het even niet meer weet.

Zingen om weer te voelen

We zijn zo gewend geraakt aan denken, analyseren, begrijpen, maar voelen? Dat schuiven we vaak aan de kant. Zingen helpt mij om dat terug te halen. Het is iets wat je niet alleen met denken doet. Je doet het met je hele lichaam. Je adem, je middenrif, je spieren, je stembanden… alles doet mee. Zodra ik begin te zingen, voel ik al het verschil. Er komt ruimte, lucht, het gaat stromen.

Een lied dat alles zegt

Laatst gebruikte ik bij Zing je Blij in Breda het lied Ik Zing van Zoë Livay en Snelle. Een mooi liedje met een boodschap die me raakt:

“Zing maar alsof je de tekst wel kent,

Dans maar alsof je een danser bent,

Fluit ook al ken je de helft niet van de melodie,

Speel maar alsof je dat kind nog bent…”

Tijdens het zingen gebeurde er iets moois. Twee vrouwen werden geraakt, ieder op haar eigen manier. De één omdat ze midden in een moeilijke periode zat, de ander omdat het lied haar iets liet inzien wat ze nodig had.

Weet je? Dat is precies wat muziek doet. Het raakt iets van binnen dat we vaak wegduwen of vergeten. Zingen brengt dat weer naar boven, soms een brok in je keel, of juist een glimlach. Precies dat maakt het zo waardevol. Het lucht op en maakt ruimte.

Waarom het niet perfect hoeft te zijn

Laatst had ik een repetitie voor een optreden waarbij ik een paar songs mag zingen.Ik zong de tekst volledig door elkaar. Echt hoor, halve zinnen, stukken verwisseld, van alles mis. Na afloop zei ik lachend: “Nou, dat ging lekker, hè? ”Veel verbaasde blikken: “Huh? We hebben niets gemerkt.”

En dat is het dus. Zolang je blijft zingen, merkt niemand dat je struikelt. Sterker nog, het maakt het menselijk. Want waarom zou het allemaal perfect moeten zijn? Wie heeft dat ooit bedacht? We wachten vaak tot we “goed genoeg” zijn, maar dat moment komt nooit, tenzij je besluit dat je het nu al bent. 😉

Wat niet af hoeft, kan niet stuk

"Speel maar alsof je dat kind nog bent

"Ren maar alsof je de weg al kent

Niemand krijgt spijt van geluk

Wat niet af hoeft kan eigenlijk niet stuk"

Dat is wat dit lied me steeds weer laat voelen: Wat niet af hoeft, kan niet stuk. Zodra je stopt met streven naar perfectie, komt er ruimte om te spelen, te genieten, te ademen.

Het leven is niet bedoeld om foutloos te leven. We struikelen, lachen, huilen, leren, vallen, staan weer op. Dat is precies wat het leven interessant maakt. Zoals ik tegen mijn cliënten zeg: “We struikelen allemaal maar door ons leven heen en dat is precies de bedoeling.”

Want geluk zit precies daar

Geluk zit niet in alles wat af is, klopt of glanst. Geluk zit in dat kleine, speelse moment waarop je zegt: Maakt niet uit. Ik doe het gewoon.

Wanneer je dat toelaat, stroomt alles vanzelf weer een beetje meer. Je hoofd ontspant, je hart opent, je lijf ademt.

Dus…doe alsof je de tekst kent. Zing je eigen lied en geniet van elk vals nootje onderweg. 💛

Dit blog heb ik ook uitgebreider in een podcast opgenomen. Je vindt het hier.